Спавітыя ў травы целы
мкнуцца пад адхон
дарогамі ценяў.
Ацяжэлыя павекі –
на кожнае па веку –
цэляцца зрэнкамі
у шнараваны
ацалелы скон.
Аксамітны барытон
тонікамі
мінорыцца,
цацкаецца з памфлетамі.
Флейтамі іх,
флейтамі!
Лірамі іх,
лірамі!
Міфамі іх,
міфамі!..
Прасьпявай, Эрата,
антычнасьць!.. –
лера на гарышчы
дагарае...
Ларошфуко,
Эдгар По,
Дарыо Фо,
куды вам да
Сапфо?..
2002
|
|
